Blog Mirjam Abbes

Deze blog wordt regelmatig aangevuld. Vanwege de leesbaarheid staan de nieuwste items onderaan deze pagina.

30 maart 2016
Ik, Mirjam Abbes vertrek naar Gambia. Het is de bedoeling dat de kinderen voor de school voor Kinderen met een beperking opgezocht en ingeschreven worden.

11 april 2016
Vandaag hebben we de eerste kinderen ingeschreven voor de school. Daarvoor zijn we naar drie verschillende dorpen gereden. Na een gesprek met de Alkalo, het hoofd van het dorp werden de kinderen naar ons toegebracht. Het gaat om dove kinderen en kinderen, die een lichte geestelijke beperking hebben. De leeftijden zijn uiteenlopend. De jongste is 4 jaar, de oudste is 28 jaar. Maar ze hebben allemaal gemeen dat ze nog nooit naar school geweest zijn. Ze kunnen allemaal in dezelfde groep beginnen, want ze zullen met het leren van de gebarentaal beginnen.
Ook ontmoeten we kinderen met een zware geestelijke beperking. Zij zullen een apart programma gaan volgen en zullen in een later stadium beginnen. We noteren de persoonlijke gegevens van kinderen en ouders en maken een foto van hun.
Nu maar hopen dat we genoeg sponsorouders vinden.

22 april 2016
 Vandaag gaan we naar Senegal om de laatste kinderen in te schrijven. Jiboro ligt heel dicht bij de grens. Weer valt me op hoe angstig deze kinderen zijn. Ze weten niet wat er gebeurt. En de manier waarop de volwassenen om hun heen op hen reageren is niet erg bemoedigend. Ook hier geldt het beleid: niet zeuren en niet huilen. Dat is wel heel anders dan hier in Nederland.
We hebben totaal 21 kinderen ingeschreven, maar ik weet zeker dat we nog lang niet alle kinderen ontmoet hebben. Het is voor ouders heel erg moeilijk om met hun gehandicapte kind naar buiten te treden. Maar ik denk dat als de school eenmaal zijn deuren geopend heeft de drempel voor ouders wat lager zal zijn.

Augustus 2016
De school begint aardig te vorderen. Het schoolgebouw zelf is klaar. De vloer ziet er helemaal betegeld schitterend uit. Het is spannend om de verf op de muren aan te brengen. Wit van binnen en roodbruin van buiten. Het ziet er na het schilderen meteen weer heel wat beter uit. We willen graag de ouders en kinderen uitnodigen voor een kennismakingsbezoek. Daarvoor zorgen we dat een van de lokalen helemaal klaar is. Met de schoolborden, de posters en wat schoolmateriaal ziet het er goed uit.
De meeste ouders en kinderen komen op de kennismaking. De kinderen hebben nog niet goed door wat we van plan zijn en omdat de meesten doof zijn is dat nog moeilijk uit te leggen. Ze zitten geduldig naast hun ouders en wachten af wat er gaat komen. Mustapha Jarju legt uit wat we van plan zijn met de school en wat de regels zijn. Daarna spreekt de Alkalo van het dorp en zijn boodschap is dat ouders ook een rol in het geheel hebben en ervoor moeten zorgen dat hun kind elke dag naar school komt. Tot slot is de leraar Bakary Fatty aan het woord. Veel gaat langs me heen want er wordt in de lokale taal gesproken maar aan de gezichten zie ik dat iedereen het ermee eens is en dat het duidelijk is.
Ik maak wat foto’s en vind het jammer dat we nu nog niet kunnen starten. Het terrein van de school is nog niet klaar. Daar zullen we eerst op wachten. Wel is er een datum waarop de eerste lessen zullen starten:
9 november 2016.

November 2016
Ik vertrek weer naar Gambia. Dit keer wordt het extra spannend want we gaat de school openen. Nog niet officieel, maar we gaan wel al lessen geven.
Ik gebruik mijn eerste week in Gambia om alles voor te bereiden. Lesmateriaal kopiëren, lesbenodigdheden kopen, schoonmaken en met de leraar Bakary Fatty een lesplan maken.
Op 7 november is het zover. De deuren gaan open en er staan 4 kinderen voor de deur. Twee dove kinderen, die al wat ouder zijn en twee broers die een verstandelijke beperking hebben. Twee uur later komt ook de vierjarige Jainiba nog binnenstappen. Nog net zo bang als de eerste keer dat ik haar ontmoette. Ze gaat op mijn schoot zitten en zal daar de komende 3 weken ook graag willen blijven zitten.
Dan doet het punt zich voor waar ik al weken over nagedacht heb: Hoe leg je deze kinderen uit wat ze komen doen? Maar ik heb me druk om niets gemaakt want het gaat helemaal vanzelf. En dan merk ik ook hoe makkelijk het is dat er zo een groot leeftijdsverschil in de groep is. De ouderen trekken de jongeren mee.
Bakary en ik werken 3 weken samen en proberen een weg te vinden in het lesgeven aan dove kinderen en kinderen met een verstandelijke beperking samen. Zo lang ik er ben gaat dat goed want we verdelen de kinderen. Maar straks moet hij het alleen doen.
Ik merk dat het voor Gambianen erg moeilijk is om gehandicapte kinderen te accepteren. Ik hoopte op een samenwerking met de nurseryschool, de school die naast ons gebouw staat. Maar dat gaat in eerste instantie moeizaam. Niet de leerlingen van de scholen, maar wel de leraren. Pas als ik uitleg dat het voor beide groepen kinderen goed is om met elkaar te leren spelen wordt het makkelijker. De kinderen van de nurseryschool ik een beetje gebarentaal geleerd. En dat vinden de dove kinderen interessant om te zien. Als ik hier de volgende keer kom zullen we groepjes kinderen van de Nurseryschool in onze lokalen uitnodigen om de les bij te wonen.
Na drie weken ga ik terug naar Nederland. Eigenlijk tegen mijn zin, want ik voel hoe fragiel alles nog is. Met het lesgeven gaat het wel goed komen. Bakary is kundig genoeg. Maar er zal nog heel wat meer aandacht besteed moeten worden aan het gehandicapte kind in Gambia.
Ondertussen is de datum voor de officiële opening geprikt: zaterdag 4 maart 2017.

Augustus 2017
In juli 2016 sloten de deuren van de school voor kinderen met een beperking. Tijd voor vakantie. En tijd om even terug te kijken op wat we in het eerste schooljaar gedaan hebben. 
In november 2016 begonnen we met de eerste lessen. De leerlingen kwamen mondjesmaat binnen. Dat was best lastig want daardoor start je je les steeds weer opnieuw. Maar gelukkig zijn Gambiaanse kinderen zo geduldig dat ze het niet erg vinden om weer de eerste gebaren door te nemen.
We zijn gestart met de leraar Bakary Fatty. En in maart 2017 heb ik een onderwijsassistent aangenomen, David. David is zelf ook gehandicapt. Hij is verlamd en zit in een rolstoel. En is daarmee een goed voorbeeld voor onze kinderen. Hij laat zien dat je leven niet stopt als je gehandicapt bent.
Op 4 maart 2017 hadden we de officiële opening. Erg spannend allemaal. Compleet met wat hooggeplaatste  personen en televisie.
Het gebouw is erg mooi geworden. Alles is betegeld en daardoor makkelijk schoon te houden. Mooi meubilair, echte schoolborden aan de muur, educatieve posters en schoolmateriaal.
Na maart 2017 hadden we de meeste kinderen op school. We hebben ze in vier groepen verdeeld.
1. Een groep 4/5 jarige dove kinderen.                                                                                  
2. Een groep kinderen met een lichte verstandelijke beperking.
3. Een groep dove kinderen die al wat ouder zijn en erg makkelijk en snel leren. Deze kinderen krijgen les op maandag tot en met donderdag.
4. De vierde groep zijn twee broers, die al snel niet mee konden komen met de groep. Die hadden zoveel aandacht nodig hadden dat we besloten om hun apart les te geven. Dat is op vrijdag.
Het is voor de leraar een hele opgave om zoveel verschillende niveaus binnen één klaslokaal te bedienen.
De ochtend begint voor alle kinderen gezamenlijk. Ze hebben een uur gebarentaal en leren dan vooral de gebaren voor alles dat je op een plaatje kunt zien. Of we nemen allemaal voorwerpen mee naar school. Zo hadden we voor de vakantie een les met allemaal verschillende fruitsoorten, die je in Gambia kunt krijgen. Of de gebaren voor schoolspullen, dieren, je familieleden, de kleuren enz.
Na dat uur gaat David verder met de jongsten. Hij oefent dan dat wat ze nog niet zo goed weten. De rest gaat verder met de gebaren voor de letters van het alfabet, de dagen van de week, de getallen van 1 tot en met 20.
Na de pauze gaan de jongsten spelen, kleuren, puzzelen. De andere twee groepen krijgen opdrachten in hun schrift of boek. Schrijven, rekenen, spellen of tekenen.
De twee broers leren ook gebaren. Ze kunnen groeten en bedanken in gebarentaal. Ze kennen wat gebaren voor dieren en de schoolspullen. Ze puzzelen veel en kleuren. En doen concentratiespelletjes. Bij deze twee jongens zie ik een enorm verschil. Kwamen ze de eerste weken op school en maakten alles stuk wat ze in hun handen hadden en renden ze steeds de klas uit, nu kunnen ze twee uur achter elkaar zitten en bezig zijn. In het dorp weten ze zich beter te gedragen en worden daardoor meer geaccepteerd. Ze voelen zich veilig binnen onze vier muren en zijn daardoor meer leerbaar.
Half september 2017 start het nieuwe schooljaar en we hebben weer plannen:
Elke leerling krijgt zijn eigen etui met zijn eigen spullen. Zodat ze ook leren om zorg te dragen voor hun eigen spullen.
Elke leerling krijgt een boekje met opdrachten op zijn/haar eigen niveau voor het eerste trimester.
Ouders worden uitgenodigd om 1 a 2 keer per week op school de les mee te doen en zo ook de gebarentaal te leren.
We gaan verder met het uitnodigen van de leerlingen van de nurseryschool om op donderdagochtend een uurtje bij ons in de les gebarentaal mee te leren.
Zelf ga ik naar Gambia om te helpen het nieuwe schooljaar te openen, om een lesplan voor het komende jaar te maken en de contacten met de ouders op te zetten. Ik heb er weer veel zin in en verheug me erop om de kinderen weer te zien.
Mirjam Abbes

November 2017
Beste vrienden en sponsoren,
Ik ben nu een paar weken weer terug uit Gambia. Maar wil jullie toch graag even laten weten hoe het gegaan is.
Het schooljaar is gestart in september. Het duurde even voordat we echt aan de slag konden want door het regenseizoen was de tuin een groot oerwoud geworden. En op de dag dat we dan echt zouden starten regende het zo erg dat het hele leven in Gambia plat lag. Geen vervoer, geen mensen die aan het werk gingen, enorm veel water op de weg. Dus dat was nog een noodgedwongen vrije dag voor mij.
Het was erg leuk om de kinderen op hun eerste dag weer te zien. Ze waren blij met de etuis, die ik voor ze had meegenomen. Elk etui gevuld met materiaal en voorzien van eigen naam.
 We hebben weer enorme stappen gezet. Door al het speelgoed dat door de Paradijsvogel in Vogelenzang was opgehaald konden we een echt speellokaal inrichten. En de jongste kinderen mogen nu na de pauze in dit lokaal spelen. Wat een feest. Kinderen zijn in Gambia helemaal niet gewend om met speelgoed te spelen. Dus delen en kiezen is al heel erg moeilijk. De meisjes adopteerden meteen ieder een pop en een wagentje. En dan zie je ook bij Gambiaanse meisjes het moederinstinct meteen opkomen. Met dat verschil dat de poppen meteen op de rug gebonden werden. Als school begint om 9 uur staan de jongste kinderen al voor de deur van het speellokaal en het is nog een hele opgave om ze eerst in het leerlokaal te krijgen.
De leraar gebruikt nu gelukkig ook een vast dagschema. Eerst een uur gebarentaal voor alle kinderen samen. Dat gaat erg goed. De eerste dag moest iedereen er weer even inkomen, maar vanaf de tweede dag wist iedereen het gelukkig weer. Daarna werken de kinderen in verschillende groepen. Spellen, rekenen of nog meer gebarentaal. Na een half uurtje is het pauze. Sommige kinderen willen niet naar buiten en willen gewoon door gaan met de les. Voor hun heb ik boekjes met plaatjes, mijn laptop met plaatjes, of gewoon een spelletje memorie, mikado of puzzelen.
Na de pauze gaan de jongsten met David, de klassen assistent het lokaal uit om te spelen en dan is er tijd voor de oudsten om in hun boeken te werken.
Al met al ben ik tevreden. Ik weet dat de leraar Bakary soms denkt: wat wil ze nu weer??? Maar hij doet zijn best en zegt nooit nee. En als hij het eenmaal geprobeerd heeft is hij gelukkig ook enthousiast. Ik snap dat het lastig is, men is gewend om heel klassikaal les te geven. Maar met 15 kinderen op 6 niveaus is dat niet te doen. Dan moet er altijd een groepje wachten op een ander groepje. En ik moet dan toch wel glimlachen als hij een compliment over mij maakt aan mijn taxichauffeur.
Ook het dorp raakt eraan gewend dat we met dove en zwakbegaafden werken. Soms vragen ze wat het gebaar voor iets is. En als ik op een ochtend me in de klas omdraai en ik zie dat de schoonmaakster Jarra voor het bord staat en een gebaar aan de kinderen uitlegt ben ik aangenaam verrast.
Waar ik in de komende tijd aan wil werken is dat de kinderen wel gebaren kennen, maar dat nog niet naar de praktijk brengen. Voor sommigen van hun is het nog onduidelijk dat ze die gebaren leren om te kunnen communiceren. Dat is best lastig want je kunt het niet uitleggen omdat ze doof zijn. Dus ik ben blij met elke ezel, kip en koe die langs het lokaal komt wandelen.
Op onze Facebookpagina staan ook nog wat filmpjes met de kinderen die de gebarentaal aan het oefenen zijn.