School voor Kinderen met Beperking in Jiboro

Zo aan het eind van het schooljaar is het altijd goed om te overdenken wat we het afgelopen jaar bereikt hebben. Wat voor een school zijn we nu? Is dit wat we ervan verwacht hadden? Is dit wat de dove en verstandelijk beperkte kinderen nodig hebben? En vooral: hoe gaan we volgend schooljaar verder?

De maandagochtend is het enige gezamenlijke moment van de week. Dan herhalen de kinderen alle gebaren die ze kennen. Ze kennen er nu ongeveer 150. Ik heb een document voor de laptop gemaakt met van elk gebaar een plaatje en het woord. Iedereen wil als eerste het goede gebaar bij het plaatje maken, dus die competitie maakt het erg levendig en gezellig. Dit document gebruiken we niet alleen op de maandagochtend, maar ook op de andere dagen.

De jongere leerlingen kunnen alleen of met z’n tweeën de gebaren zelf oefenen. De oudere leerlingen werken ook met het document maar dan zonder de woorden erbij. Die moeten ze opschrijven in hun schrift. Voordeel van de laptop is dat kinderen zelfstandig werken. Ik heb er zoveel moeite voor moeten doen om de kinderen zover te krijgen. Ze hebben altijd de neiging om te wachten tot je naast ze staat. Dan gaan ze hun werk pas doen. Maar met zoveel verschillende niveaus is dat onhaalbaar. Dus persoonlijk ben ik erg blij met deze mijlpaal. We hebben nu twee laptops tot onze beschikking. Dus we hopen nog op een derde. Ja en net als in Nederland hebben kinderen heel snel door hoe een laptop werkt.

In de 8 weken dat ik op school was heb ik weer veel vooruitgang gezien. Bij de leerlingen en bij de leraren. De kers op de taart was in deze periode het uitje met de kinderen. We zijn met z’n allen naar Paradise Beach geweest en hebben enorm genoten. Zwemmen, scheppen, voetballen, eten en drinken. Eerst bang zijn voor het water en daarna ons angst inboezemen door te ver het water in te gaan. Ik was blij dat Martin, mijn man erbij was. We kwamen ogen te kort. En dan blijkt opeens Fatou verdwenen te zijn. Alle gasten die op het stand waren hebben geholpen met zoeken. En Fatou vonden we terug op de parkeerplaats.

In de laatste week hebben drie leerlingen van mijn school in Nederland meegeholpen op school. Net klaar met hun eindexamen en enorm enthousiast. Een hele leuke ervaring. Ik had de gelegenheid om ze in te zetten in een één op één situatie. Dus de leerling die nog steeds moeite had met het schrijven van de getallen heeft dat na een week toch maar geleerd. Of het superslimme meisje, dat eigenlijk aandacht te kort komt leert nog meer woorden schrijven en heeft het gevoel dat er tijd aan haar besteed wordt. Leren tellen met een dobbelsteen en echte pinda’s. Maskers maken met heel veel glitters. Leren tandenpoetsen. En wie was het meest enthousiast: de leraar. Hij heeft in deze week gezien hoeveel we kunnen bereiken met de kinderen en dat heeft hem weer energie gegeven om verder te gaan. En dan vooral op de weg, die hij niet gewend is.

Maar er zijn ook moeilijke momenten. Het meisje dat zwakbegaafd is en toch niet meer van haar ouders naar school mag komen omdat ze niet willen dat ze gebarentaal leert. Het meisje dat in een dorp ver weg woont en niet met ons vervoer gehaald kan worden en niet elke dag zelf naar school kan komen. Het meisje, dat met haar moeder mee naar Senegal gaat en daardoor weken niet op school kan komen. Het is zo belangrijk dat de kinderen er elke dag zijn. Maar helaas lukt dat niet altijd.

Een ander punt van zorg zijn de financiën. Deze kinderen kosten veel meer dan we van tevoren gedacht hadden. Vooral het vervoer elke dag, benzinekosten en chauffeur, is een enorme kostenpost. Volgend schooljaar willen we elke dag ontbijt verzorgen. En het schooluitje is zeker iets dat we elk jaar willen herhalen. Dat hebben we dit jaar kunnen doen door een extra donatie.

Om dan toch antwoord proberen te geven op de vragen waarmee ik begon:
We zijn een school waar kinderen tot hun recht kunnen komen doordat ze werken op hun eigen niveau. Er wordt nadruk gelegd op zelfstandig werken. We hebben gelukkig de beschikking over heel veel materiaal.
Waar we nu na anderhalf jaar staan had ik niet verwacht, maar wel gehoopt. Ik besef dat ik dat met name te danken heb aan de leraren, die graag willen leren en samenwerken. Tegelijkertijd weet ik dat het nog heel veel beter kan. Maar dat is een mooie uitdaging.
En dan de toekomst. Volgend jaar kunnen we door een nieuwe sponsor een skillcenter binnen school gaan openen. Dat betekent dat de 5 oudste jongens houtbewerking gaan leren op één dag in de week. En Ndumbeh gaat een naaicursus doen op diezelfde dag. Het afgelopen jaar schoot me vaak door mijn hoofd: we leren deze kinderen nu wel van alles, maar hoe komen ze als dove of zwakbegaafde nu ooit aan een baan? Met dit skillcenter hoop ik een oplossing voor dit probleem te hebben gevonden.

Beste vrienden, bekenden en sponsoren. Hartelijk dank voor jullie steun. Ik hoop dat we ook volgend schooljaar op jullie steun mogen rekenen

Groeten, Mirjam Abbes