School for disabled children

In Gambia is men gewend om alles klassikaal te doen. En alles altijd op dezelfde manier. Dus je doet de getallen van 1 tot en met 20 achterelkaar en het alfabet van A tot en met Z achterelkaar. Bovenaan het bord staat de datum, daaronder het onderwerp van de les en daaronder de getallen of het alfabet. Ik vergat op een dag om het onderwerp op het bord te schrijven en plaatste dat onder de getallen. Vervolgens liep de hele les in de soep. Leraar in de stress want de kinderen maakten bij het getal 1 het gebaar voor numbers/getallen. En hij kreeg dat er niet uit. Boos werd de bordenwisser gepakt, alles uitgeveegd en opnieuw op het bord geschreven. Uiteraard in de goede volgorde. Ik heb uitgelegd, dat ze zo nooit snappen wat ze aan het doen zijn en dat de getallen vanaf die dag alleen maar door elkaar heen geleerd zouden worden.

We werken momenteel in vier groepen. In klaslokaal 1 zitten de oudere leerlingen. Zij leren nu spellen en rekenen. Ndumbeh is de slimste van de klas en heeft als enige door dat ze gebaren leert om te communiceren. De anderen zitten nog in de fase dat ze de gebaren doen als je iets aanwijst en ze het fijn vinden als wij enthousiast reageren omdat ze het goede gebaar laten zien. In hetzelfde lokaal zitten Wurry en Fatoumatta, twee verstandelijk beperkte leerlingen. Zij volgen een ander programma op hun eigen niveau.

In lokaal 2 zitten de jongeren kinderen. Zij leren voornamelijk gebaren. De kleuren door middel van het spelletje kleuren torentje, de getallen en het tellen van blokjes, de voorwerpen met behulp van kaartjes met voorwerpen. Na de pauze is het speeltijd. De puzzels die ze maken worden steeds moeilijker. De poppen, beer en het keukentje is erg favoriet.

En op de vrijdag hebben we nog steeds de twee broers. Ook verstandelijk beperkt maar zwaarder als de twee anderen. Bij deze jongens zie ik grootste vooruitgang. En ik krijg het vermoeden dat ze veel slimmer zijn dan wij denken. Ze beginnen Engelse woorden te spreken en we spelen memorie met ze. Ze zijn enorm veranderd in de tijd dat ze naar school gaan. Rustiger, vrolijker en toegankelijker. Ook sociaal gezien worden ze meer geaccepteerd. Ze helpen nu mee in de compound.

De laatste donderdag in januari zijn de ouders naar school gekomen. En vanaf nu zal dat elke laatste donderdag van de maand gebeuren. Ten eerste om te zien wat hun kind op school doet en leert. Ten tweede om de gebarentaal te leren. Ten derde om hun kind op weg te helpen in het sociale leven binnen het dorp. Ik bezocht Jainaba in haar compound en probeerde met haar te communiceren via gebarentaal. Het dorp liep uit, want als Toubab heb je nog veel bekijks. En iedereen begon te lachen om de gebarentaal. Ja, dan snap ik wel waarom zo een meisje niet antwoordt. We hebben dit met de ouders besproken en hun gevraagd om voor hun kind op te komen en dit niet te accepteren van de dorpsbewoners.

Dat de ouders in de klas waren had ook als voorbeeld dat we nu echt goed konden uitleggen wat het gebaar voor vader, moeder, broer, zus en baby was. De baby werd door de leraar van de schoot van de moeder gerukt en voor de klas getoond. Daarbij maakte hij het gebaar voor baby. De baby brulde, maar heeft een goede daad verricht. En ik was trots op de leraar omdat hij hiermee liet zien dat hij begrijpt dat alles veel meer in de praktijk gebracht moet worden.

Op mijn laatste dag in Jiboro is Binta met mij mee geweest. Zij is lerares Engels en Toneel op een middelbare school voor dove kinderen geweest, studeert nu op de Amerikaanse Universiteit in Gambia en is doof. Ik heb enorm veel respect voor deze vrouw. Intelligent, doortastend, baanbrekend. En toen ze mij aanbood om een dagje met me mee te gaan was ik enorm blij. Ze heeft Bakary wat tips gegeven en heeft laten zien hoe belangrijk het is om meer interactie in de les te hebben. Daarmee legde ze meteen de vinger op de zere plek. Maar Bakary nam de hulp aan, zette meteen de tafels weer in de U vorm en vroeg of ze vaker kon komen.
In de zes weken dat ik er was hebben we veel bezoek vanuit Nederland gehad. Het is voor mij goed om te zien dat we op de goede weg zitten en om even te kunnen spiegelen. De kinderen genieten van het bezoek en de aandacht.

De kinderen worden elke dag gebracht en gehaald. Ze krijgen twee keer per week brood en thee op school. En ze hebben allemaal een uniform. Zijn ze ziek dan kunnen ze naar ons health center. Dus de zorg voor hun is op meerdere gebieden. Het gebouw is schoon dankzij Jarra, onze schoonmaakster. De kinderen zetten elke dag na school hun stoel op tafel en de leraar ruimt alles op. Ook dat is een proces van een paar maanden geweest. Helaas zijn niet altijd alle kinderen elke dag op school. Dus een groepsfoto met alle kinderen was dit keer helaas niet mogelijk.

Bij deze dank ik alle sponsoren voor hun steun.

Met vriendelijke groeten,

Mirjam Abbes