Mirjam doet verslag via een blog

Verslag Mirjam Abbes coördinator Sponsorproject.

30 maart 2016

Ik, Mirjam Abbes, vertrek naar Gambia. Het is de bedoeling dat de kinderen voor de school voor Kinderen met een beperking opgezocht en ingeschreven worden.

11 april 2016

Vandaag hebben we de eerste kinderen ingeschreven voor de school.
Daarvoor zijn we naar drie verschillende dorpen gereden. Na een gesprek met de Alkalo, het hoofd van het dorp werden de kinderen naar ons toegebracht. Het gaat om dove kinderen en kinderen, die een lichte geestelijke beperking heb ben. De leeftijden zijn uiteenlopend. De jongste is 4 jaar, de oudste is 28 jaar. Maar ze hebben allemaal gemeen dat ze nog nooit naar school geweest zijn. Ze kunnen allemaal in dezelfde groep beginnen, want ze zullen met het leren van de gebarentaal beginnen.
Ook ontmoeten we kinderen met een zware geestelijke beperking. Zij zullen een apart programma gaan volgen en zullen in een later stadium beginnen. We noteren de persoonlijke gegevens van kinderen en ouders en maken een foto van hun.

22 april 2016

Vandaag gaan we naar Senegal om de laatste kinderen in te schrijven. Jiboro ligt heel dicht bij de grens. Weer valt me op hoe angstig deze kinderen zijn. Ze weten niet wat er gebeurt. Ze weten niet wat er gebeurt. En de manier waarop de volwassenen om hun heen op hen reageren is niet erg bemoedigend. Ook hier geldt het beleid: niet zeuren en niet huilen. Dat is wel heel anders dan hier in Nederland.

We hebben totaal 21 kinderen ingeschreven, maar ik weet zeker dat we nog lang niet alle kinderen ontmoet hebben.

Het is erg moeilijk om met hun gehandicapte kind naar buiten te treden. Maar ik denk dat als de school eenmaal zijn deuren geopend heeft de drempel voor ouders wat lager zal zijn. De kinderen zijn doof of hebben een licht verstandelijke beperking. Ze zijn nog nooit naar school geweest. Op onze School voor Kinderen met Beperking zullen ze de eerste maanden de gebarentaal leren, die in Gambia gangbaar is. Daarna zullen ze leren lezen en schrijven. Daarvoor is geld nodig!!!!!!!!

Jullie kunnen ze helpen door sponsorouder te worden.

Nu maar hopen dat we genoeg sponsorouders vinden en bij voorbaat heel hartelijk dank namens de kinderen en hun ouders!!!!!!!!!

Augustus 2016

De school begint aardig te vorderen. Het schoolgebouw zelf is klaar. De vloer ziet er helemaal betegeld schitterend uit. Het is spannend om de verf op de muren aan te brengen. Wit van binnen en roodbruin van buiten. Het ziet er na het schilderen meteen weer heel wat beter uit. We willen graag de ouders en kinderen uitnodigen voor een kennismakingsbezoek. Daarvoor zorgen we dat een van de lokalen helemaal klaar is. Met de schoolborden, de posters en wat schoolmateriaal ziet het er goed uit.

De meeste ouders en kinderen komen op de kennismaking. De kinderen hebben nog niet goed door wat we van plan zijn en omdat de meesten doof zijn is dat nog moeilijk uit te leggen. Ze zitten geduldig naast hun ouders en wachten af wat er gaat komen. Mustapha Jarju legt uit wat we van plan zijn met de school en wat de regels zijn. Daarna spreekt de Alkalo van het dorp en zijn boodschap is dat ouders ook een rol in het geheel hebben en ervoor moeten zorgen dat hun kind elke dag naar school komt. Tot slot is de leraar Bakary Fatty aan het woord. Veel gaat langs me heen want er wordt in de lokale taal gesproken maar aan de gezichten zie ik dat iedereen het ermee eens is en dat het duidelijk is.

Ik maak wat foto’s en vind het jammer dat we nu nog niet kunnen starten. Het terrein van de school is nog niet klaar. Daar zullen we eerst op wachten. Wel is er een datum waarop de eerste lessen zullen starten: 9 november 2016.

November 2016

Ik vertrek weer naar Gambia. Dit keer wordt het extra spannend want we gaat de school openen. Nog niet officieel, maar we gaan wel al lessen geven.

Ik gebruik mijn eerste week in Gambia om alles voor te bereiden. Lesmateriaal kopiëren, lesbenodigdheden kopen, schoonmaken en met de leraar Bakary Fatty een lesplan maken.

Op 7 november is het zover. De deuren gaan open en er staan 4 kinderen voor de deur. Twee dove kinderen, die al wat ouder zijn en twee broers die een verstandelijke beperking hebben. Twee uur later komt ook de vierjarige Jainiba nog binnenstappen. Nog net zo bang als de eerste keer dat ik haar ontmoette. Ze gaat op mijn schoot zitten en zal daar de komende 3 weken ook graag willen blijven zitten.

Dan doet het punt zich voor waar ik al weken over nagedacht heb: Hoe leg je deze kinderen uit wat ze komen doen? Maar ik heb me druk om niets gemaakt want het gaat helemaal vanzelf. En dan merk ik ook hoe makkelijk het is dat er zo een groot leeftijdsverschil in de groep is. De ouderen trekken de jongeren mee.

Bakary en ik werken 3 weken samen en proberen een weg te vinden in het lesgeven aan dove kinderen en kinderen met een verstandelijke beperking samen. Zo lang ik er ben gaat dat goed want we verdelen de kinderen. Maar straks moet hij het alleen doen.

Ik merk dat het voor Gambianen erg moeilijk is om gehandicapte kinderen te accepteren. Ik hoopte op een samenwerking met de nurseryschool, de school die naast ons gebouw staat. Maar dat gaat in eerste instantie moeizaam. Niet de leerlingen van de scholen, maar wel de leraren. Pas als ik uitleg dat het voor beide groepen kinderen goed is om met elkaar te leren spelen wordt het makkelijker. De kinderen van de nurseryschool ik een beetje gebarentaal geleerd. En dat vinden de dove kinderen interessant om te zien. Als ik hier de volgende keer kom zullen we groepjes kinderen van de nurseryschool in onze lokalen uitnodigen om de les bij te wonen.

Na drie weken ga ik terug naar Nederland. Eigenlijk tegen mijn zin, want ik voel hoe fragiel alles nog is. Met het lesgeven gaat het wel goed komen. Bakary is kundig genoeg. Maar er zal nog heel wat meer aandacht besteed moeten worden aan het gehandicapte kind in Gambia. Ondertussen is de datum voor de officiële opening geprikt: zaterdag 4 maart 2017